‘De pracht van alle sterren’ – Over een kerstlied van Huub Oosterhuis

De pracht van alle sterren
_{Muziek: Antoine Oomen}

De sterren zijn verzwonden
– waarheen gegaan?
De dauw valt op de gronden.
De dag komt aan.

Een mens komt uit zijn moeder.
Het zonlicht stijgt.
Een mens vermoordt zijn broeder.
De aarde zwijgt.

De duizenden in treinen
ter dood gestuurd –
de zon is blijven schijnen
de aarde duurt.

Ik heb het aan de avond
de nacht gevraagd.
Die zeiden: vraag het morgen
de dageraad.

Waarom de wereld zo is,
waarom de dood,
vroeg ik de dag, hij vluchtte
in avondrood.

De nacht was vol van sterren,
zij zwegen diep
en glimlachten van verre
hoezeer ik riep.

Maar een van also hooghe
van also veer
heeft zich naar mij gebogen
en daalde neer.

Ach mochten allen vinden
een mens als hij,
de wereld was niet leeg meer
en angst voorbij.

En hier al in dit aertryc
zal vrede zijn,
de pracht van alle sterren
hier beneden zijn.

Lied aan het licht
_{Tekst: Huub Oosterhuis; muziek: Antoine Oomen}

Licht dat ons aanstoot in de morgen,
voortijdig licht waarin wij staan
koud, één voor één, en ongeborgen,
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval, dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht, van mijn stad de stedehouder,
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.
Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eerstgeboren,
licht, laatste woord van Hem die leeft.